Ψωμί - μπουζούκια - μπάλα

Αυτό μάλλον θα φώναζε παλιά ο κ. Ευρυπίδης Στυλιανίδης αντί του "ψωμί - παιδεία - ελευθερία". Το Σάββατο το βράδυ, μετά από τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου(η οποία έγινε στις 9 το βράδυ περίπου), την ώρα που ήδη πρέπει να είχαν αρχίσει τα πρώτα επεισόδια, ο υπουργός παιδείας ήταν στα μπουζούκια (Τερζή - Παπαρίζου συγκεκριμένα) μαζί με τον υφυπουργό εσωτερικών. Το πρόγραμμα στις πίστες αν δεν κάνω λάθος αρχίζει συνήθως μετά τις 10.30. Την επόμενη μέρα το απόγευμα, τον είδαν στο γήπεδο, που έπαιζε ΑΕΚ - Πανθρακικός.

Αντί να έχει το θάρρος να βγει και να πει "έκανα λάθος εκτίμηση και ήμουν εκεί", που στο κάτω κάτω προς τιμήν του θα ήταν, δήλωσε ότι "ενημερώθηκα πολύ αργά και εκείνη την ώρα που το έμαθαν έφυγαν από το κέντρο". Κάποιοι όμως λένε ότι ήταν στο πρώτο τραπέζι μέχρι τις 4.30 το πρωί. Για το γήπεδο είπε ότι πήγε εκεί να συναντήσει κάποιους ανθρώπους από την εκλογική του περιφέρεια για τους οποίους τον ειδοποίησαν ότι βρίσκονταν εκεί... αλλά μια φωτογραφία τον δείχνει να κάθεται δίπλα δίπλα με τον πρόεδρο της ΑΕΚ.

Δεν είναι μεμπτο να πηγαίνεις ούτε στα γήπεδα, ούτε στα μπουζούκια. Το μεμπτό είναι να μην έχεις πάρει χαμπάρι τι συμβαίνει έξω από τη γυάλα που ζεις, ενώ βρίσκεσαι στην κυβέρνηση της χώρας. Για άλλη μια φορά ένα μέλος της κυβέρνησης μας έδειξε το αυτονόητο, ότι ζει σε άλλο πλανήτη από εμάς τους υπόλοιπους.

Γιατί τα γράφω όλα αυτά τωρα: απλά διάβασα το παρακάτω e-mail που στάλθηκε με ημερομηνία 10/12/2008 από το υπουργείο. Διαβάστε και σεις και μπορείτε να καταλάβετε πόση ουσία έχουν όλα αυτά που λέει, με βάση τις πράξεις του. Έχω τονίσει με έντονη γραφή και μερικά πολύ ωραία σημεία...
Παρόλα αυτά είμαι σίγουρος για την επανεκλογή του στις επόμενες εκλογές. Ψηφίστε τον ! Το αξίζει περισσότερο κι' από τον Βουλγαράκη.

Μήνυμα του Υπουργού Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων
κ. Ευριπίδη Στυλιανίδη
για την Παγκόσμια Ημέρα του Παιδιού

Για όλους τα παιδιά είναι το παρόν αλλά κυρίως το μέλλον, όχι μόνο της κοινωνίας της οποίας είμαστε μέλη, αλλά και ολόκληρης της ανθρωπότητας. Η παιδική ηλικία είναι η πιο σημαντική βαθμίδα για τη διαμόρφωση της ψυχοσωματικής ανάπτυξης του ανθρώπου και αποτελεί τη βάση που καθορίζει την προσαρμογή και την εξέλιξή του στην κοινωνία. Κάθε παιδί έχει τη δική του ιστορία, που περιλαμβάνει μια σειρά από οικογενειακά και κοινωνικά δεδομένα μέσα από τα οποία αναπτύσσεται για να αντιμετωπίσει τον κόσμο που απλώνεται μπροστά του.

Η 11η Δεκεμβρίου, Παγκόσμια Ημέρα του Παιδιού, μας κρούει τον κώδωνα της επιβεβλημένης υποχρέωσης που έχουμε στα παιδιά να τους προσφέρουμε αγάπη, θαλπωρή, φροντίδα και προστασία, ένα χέρι που θα τα κρατάει σφιχτά και σταθερά και θα τα καθοδηγεί για να νιώθουν ασφαλή και να προχωρούν στο αύριο.

Όμως, ακόμη και σήμερα που Νόμοι και Συμβάσεις κατοχυρώνουν τα Δικαιώματα του Παιδιού, δυστυχώς τίποτα από αυτά δεν είναι αυτονόητο για όλα τα παιδιά του πλανήτη. Σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης καθημερινά τα παιδιά είναι τα αθώα θύματα της ανθρώπινης εκμετάλλευσης και μιας απελπιστικής αδιαφορίας προς αυτά. Οι ανθρωπιστικές οργανώσεις παραθέτουν στοιχεία, αδιάψευστους μάρτυρες της σκληρής πραγματικότητας που αντιμετωπίζουν μικρά παιδιά σε όλα τα επίπεδα: στέρηση βασικών βιοτικών αναγκών, βία οικογενειακή και ενδοσχολική[η βία από την αστυνομία μετράει;;;], εγκατάλειψη, καταπίεση, εξαναγκασμό σε βαριές εργασίες, είναι κάποιες μόνο από τις μορφές της εξαθλίωσης που υφίστανται οι παιδικές ψυχές. Όταν αδυνατεί ο κόσμος των ενηλίκων να προστατεύσει στην αγκαλιά του τα παιδιά όλης της υφηλίου, τότε χάνουμε την ανθρωπιά μας, χάνουμε την αξιοπρέπειά μας.

Με αφορμή, λοιπόν, την Παγκόσμια Ημέρα του Παιδιού οφείλουμε όλοι εμείς οι μεγαλύτεροι να σκεφτούμε ότι δεν αρκεί μια μόνο ημέρα αφιερωμένη στο παιδί. Κάθε μέρα πρέπει το παιδί να κυριαρχεί στις σκέψεις μας, στις καρδιές μας, στη στάση ζωής μας και στη συμπεριφορά μας απέναντί του.

Ας στρέψουμε λοιπόν την προσοχή μας στα παιδιά που έχουν την ανάγκη όλων μας περισσότερο από όσο γνωρίζουμε, κι ας προσπαθήσουμε με όποιον τρόπο, μικρό ή μεγάλο, δύναται ο καθένας μας, να συνεισφέρουμε με μια μικρή ίσως, αλλά βασική και θεμελιώδη ιδέα ή πράξη, ώστε να τα βλέπουμε να χαμογελούν. Άλλωστε, αυτό είναι κάτι, που, κατ’ ουσίαν μας χαρακτηρίζει, μας συγκινεί και μας αγγίζει εκτός από ανθρώπους και ως γονείς.