Και εκεί που έφευγα από τη δουλειά, βλέπω σε ένα αυτοκίνητο κάμπριο μια χαριτωμένη κυρία ετών υπολογίζω 30κάτι με τη μουσική τέντα στη διαπασών και πάνω που λέω "σιγά θα σκιστεί κανένα καλσόν", σταματάει το αυτοκίνητο και μέσα μπαίνει ο γιος της, που την περιμένει. "Μωρε μπράβο" σκέφτομαι... και αμέσως από το μυαλό μου περνάνε δύο πράγματα:
1) ωραία μαμά (και πολύ νέα)
2) δυστυχώς όμως δεν δίνει το καλό παράδειγμα στο γιο.
Ξενέρωμα ε;
Τελικά μου φαίνεται ότι όσον αφορά το παράδειγμα που πρέπει να δίνουμε στα παιδιά έχω γίνει πολύ μυγιάγγιχτος. Νομίζω ότι με μεγαλώσανε με τρόπο τέτοιο που έχω καταντήσει πολύ πουριτανός και πιστεύω ότι πρέπει να μπαίνουν κάποια όρια ναι μεν στη συμπεριφορά του παιδιού, αλλά περισσότερο ακόμα στη συμπεριφορά του γονιού (αυτή η ιδέα μάλλον δεν είναι καινούρια, γιατί ψάχνοντας, βρήκα ότι ακριβώς ο Πλούταρχος στο "περί παίδων αγωγής" έχει γράψει κάτι παρόμοιο δηλαδή ότι είναι πάρα πολύ σημαντικό να δίνουμε το καλύτερο παράδειγμα στα παιδιά και μάλιστα όσο πιο νωρίς γίνεται).
Στο συγκεκριμένο παράδειγμα, η κυρία που περιέγραψα ήρθε έξω από το σχολείο του παιδιού να τον πάρει, με τα σκυλάδικα στη διαπασών και ενώ βλέπει ότι κάποιοι καθηγητές είναι παρόντες, δεν κάνει ούτε κίνηση να χαμηλώσει τη μουσική. Το παιδί, βλέποντας αυτό, νομίζει ότι μπορεί να έχει την ίδια συμπεριφορά παντού, από το δρόμο και το σχολείο μέχρι το γήπεδο και το σπίτι... αλλά τι να πείς, αυτά είναι ψιλά γράμματα μάλλον.
Θα μου πει κάποιος, "μα εσύ δεν εχεις παιδιά, πως κρίνεις τους άλλους;". Εκφράζω μια άποψη για το τι θεωρώ ότι θα έκανα εγώ, χωρίς να σημαίνει απαραίτητα ότι εγώ θα έκανα κάτι καλύτερα ή χειρότερα. Αναπόφευκτα όμως, όταν έχεις γύρω σου παιδιά με τους γονείς τους, και βλέπεις ορισμένες συμπεριφορές, αρχίζεις να σκέφτεσαι ότι κάποια πράγματα σίγουρα θα προσπαθούσες να τα κάνεις με διαφορετικό τρόπο.
Γιατί και το μικρότερο πράγμα τελικά παίζει το ρόλο του στην διαπαιδαγώγηση των παιδιών, αποδεδειγμένα.
