Λοιπόν τελικά νομίζω ότι θα αρχίσω να το καθιερώνω : ψήσιμο τις Κυριακές, ακόμα και το χειμώνα. Μπορεί να γίνεσαι χάλια και να τσούζουν τα μάτια από τον καπνό, να τρως το κρύο έξω (αν και σήμερα δεν είχε), να καις τα χέρια σου προσπαθώντας να γυρίσεις τα ψητά, αλλά σε αποζημιώνει το φαγητό και αν έχεις και καλή παρέα ακόμα περισσότερο. Ομολογώ λοιπόν, ναι...! Εγώ είμαι αυτός που εκπέμπω τα μικροσωματίδια στον Αθηναϊκό αέρα.
Κατά τα άλλα, κάθε Κυριακή βράδυ αρχίζω να παθαίνω ό,τι και οι μαθητές μου (σκέφτομαι την Δευτέρα και δε θέλω να πάω σχολείο ). Και μετά σκέφτομαι... "σύνελθε, γιατί έχεις ακόμα 30 χρόνια δουλειάς μπροστά σου, και αν αποκτήσεις Κυριακάτικο σύνδρομο, δεν θα τη βγάζεις καθαρή μέχρι το τέλος της σχολικής χρονιάς". Θα πει κάποιος , "σιγά ρε μεγάλε που παραπονιέσαι κι εσύ για τη δουλειά". Αλλά εγώ το παίζω ανώτερος άνθρωπος και θα αντιπαρέλθω το σχόλιο.
Τις καθημερινές τουλάχιστον μας έφυγε λίγο άγχος από πλευράς κόρης, γιατί η Υπέροχη Κόρη (που έτσι θα αποκαλείται από τούδε και στο εξής σε αυτό το blog, κατά τη συνήθειά μου να μην αναφέρω και πολλά ονόματα) ξεκινάει παιδικό σταθμό. Προς το παρόν έχει πάει 2 φορές μόνο για λίγες μόνο ώρες και φαίνεται να της αρέσει, κάτι που δε με εκπλήσσει. Είναι πάντως καινούρια η αίσθηση του να φροντίζει κάποιος άλλος το παιδί σου εκτός από εσένα και τους παππούδες - εννοείται πως αυτό είναι απολύτως θετικό, γιατί όσο και αν οι παππούδες προσπαθούν, δεν μπορούν να κάνουν τη δουλειά που κάνει ένας συνειδητοποιημένος γονιός ή ένας ειδικευμένος άνθρωπος όπως είναι οι παιδαγωγοί. Είχα, στον παιδικό σταθμό όταν πήγα, και τα καλά σχόλια από τη δασκάλα της Υπέροχης Κόρης - που την αποκάλεσε ακριβώς έτσι, "υπέροχη", ότι μοιράζεται τα πράγματα και είναι πολύ κοινωνική... Σα γύφτικο σκεπάρνι καμαρώνω ο Επίμονος Πατέρας.
Στις προάλλες όταν ήταν η Υπέροχη Κόρη άρρωστη και δεχτήκαμε επίσκεψη του (φίλου ευτυχώς) παιδιάτρου, ενώ εκείνος είχε συνηθίσει μια εικόνα της να κλαίει συνεχώς κατά τις τακτικές επισκέψεις στο ιατρείο του, ξαφνιάστηκε όταν εκείνη χωρίς να διαμαρτυρηθεί καθόλου έκανε ακριβώς ό,τι χρειαζόταν. Εγώ το απέδωσα απλά στο ότι έχει μεγαλώσει (2 μήνες) από την τελευταία επίσκεψη, στο ότι ήταν σπίτι της και στο ότι απλά συνηθίζει. Φεύγοντας μας λέει "Τι της κάνατε; θέλω τη συμβουλή σας για την ανατροφή των παιδιών". Υπερβολικό το σχόλιο μου φάνηκε, βέβαια, αλλά φουσκώσαμε από υπερηφάνεια η Καλή Σύζυγος και ο υποφαινόμενος...
Σκεφτόμουν επίσης μετά πόσο μακρινά φαίνονται εκείνα τα ξενύχτια, οι κολικοί με το κλάμα τα βράδια, οι πρώτες της λέξεις, τα πρώτα της βήματα. Πόσο δρόμο έχουμε διανύσει, εντυπωσιάζομαι συνεχώς με το πόσο καλά συνεννοούμαστε - που είναι εκείνες οι μέρες που την έπιανε τσαντίλα που δεν καταλαβαίναμε τη ήθελε! Και πόσο περίεργο είναι που οι άλλοι δεν καταλαβαίνουν ότι η Υπέροχη Κόρη δεν είναι απλώς ότι είχε καλόβολο χαρακτήρα και τα κάνει όλα χωρίς αντίρρηση, όπως θεωρούν δεδομένο. Δεκτόν, ότι αυτό ως ένα βαθμό ισχύει. Αλλά δεν είναι αμελητέα η προσπάθεια της Υπέροχης Κόρης, της Καλής Συζύγου, η δική μου επίσης, καθώς και της Άξιας Γιαγιάς, ώστε να φτάσουμε σε αυτά τα επίπεδα. Να μη χρειάζεται σχεδόν να κάνουμε μάχες για το φαγητό, τον ύπνο, το αν θα ντυθεί και με τι ρούχα, το πως φέρεται μέσα και έξω από το σπίτι, να μην αγχωνόμαστε για το αν θα τα πάει καλά με άλλα παιδιά, αν θα κάνει κάτι που θα θέσει τον εαυτό της σε κίνδυνο. Σε όλη αυτή την προσπάθεια είχαμε πάντα στο μυαλό μας ένα στόχο:
.
Να μπορούμε να περνάμε πάνω από όλα ωραία με την Υπέροχη Κόρη.
Τα βασικά δηλαδή.
