Ποδήλατο στο μετρό; Απαπαπα...

Χτες δοκίμασα και έβαλα το ποδήλατο στο μετρό, παρά τις προειδοποιήσεις ότι απαγορεύεται. Η ώρα ήταν 13:30 περίπου και ήταν καθημερινή.

Μάλιστα την ώρα που εγώ είχα μπει ήδη στο μετρό με το ποδήλατο, η σύζυγος, ανυσηχούσε μήπως με σταματήσουν στην πόρτα ή κάτι παρόμοιο, οπότε , θέλοντας όπως πάντα να με βοηθήσει, πήρε τηλέφωνο στην ΑΤΤΙΚΟ ΜΕΤΡΟ.

Καλή Σύζυγος: -Γεια σας
Υπάλληλος: -Γεια σας
-Θα ήθελα να ρωτήσω αν επιτρέπονται ποδήλατα στους συρμούς του μετρό.
-Όχι, δεν επιτρέπονται, γιατί δεν υπάρχει υποδομή μέσα στους συρμούς του μετρό.
-Ωραία. Υπάρχει μήπως χώρος φύλαξης για τα ποδήλατα στους σταθμούς;
-Όχι, δεν υπάρχει
(και εδώ η Καλή Σύζυγος χάνει την υπομονή της και του λέει, γελώντας...:)
-Καλά, και τα ποδήλατα τι να τα κάνουμε, να τα πάρουμε στην πλάτη;
-Προβλέπεται να γίνει στο μέλλον χώρος στάθμευσης για τα ποδήλατα.
-Ευχαριστώ πολύ, γεια σας.

Τώρα πως εγώ μπήκα στο σταθμό (δε λέω ποιον -- δοκιμάστε κι εσείς), που βρήκα χώρο μέσα στο τραίνο, αφού δεν υπάρχει υποδομή, πως το ανέβασα, πως το κατέβασα, μυστήρια πράγματα. Η αλήθεια είναι ότι νόμιζα πως κάποιος θα με σταματούσε, αλλά τελικά χρησιμοποίησα κανονικά (όπως θα έπρεπε να συμβαίνει παντού) το μετρό.

Δεν καταλαβαίνω γιατί το μίσος και ο αλληλοσπαραγμός -- γιατί δηλαδή ο "κανονισμός" του μετρό απαγορεύει τη μεταφορά ποδηλάτου. Στο τελευταίο βαγόνι κάθε συρμού υπάρχει χώρος που χρησιμεύει τόσο για τους ΑΜΕΑ (που παρεμπιπτόντως δεν μπορούν να κυκλοφορήσουν πουθενά στην πόλη κι όχι λόγω μετρό, αλλά λόγω πολλών άλλων παραγόντων), όσο και για καρότσια παιδικά, όσο και για να δένεις ποδήλατο.
Αρα λοιπόν το οτι δεν υπάρχει υποδομή, μάλλον καταρίπτεται σαν ισχυρισμός.

Τώρα, το άλλο που λένε, ότι ίσως να προκληθεί πρόβλημα στο συρμό γιατί μπορεί με ένα απότομο φρενάρισμα να φύγει το ποδήλατο και να χτυπήσει κόσμος, επίσης δε στέκει, γιατί το ποδήλατο το ΔΕΝΕΙΣ στις ειδικές μπάρες που έχει εκει πίσω.

Το μόνο που ίσως έχει κάποια βάση, είναι ότι είναι λίγο δύσκολο για κάποιους να κατεβάσουν το ποδήλατο από τις κυλιόμενες. Προσωπικά το βρήκα εύκολο, ίσως επειδή το ποδήλατό μου είναι από αλουμίνιο, και επίσης γιατί φρόντιζα να είμαι στη σωστή μεριά (όταν ανέβαινα δηλαδή ήμουν πίσω από το ποδήλατο και όταν κατέβαινα ήμουν μπροστά). Επίσης, δεν πήγαινα να στριμωχτώ με τον κόσμο, περίμενα να φύγουν πρώτα και μετά χρησιμοποιούσα τις σκάλες -- για να "μη χτυπήσει κανείς", όπως είπαν σε άλλους ποδηλάτες.
Αν κάποιος δεν μπορεί να το κάνει έτσι, ίσως θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει τον ανελκυστήρα.

Δεδομένου ότι το σπίτι μου είναι 15 λεπτά με το ποδήλατο από τον κοντινότερο σταθμό μετρό, ενώ αν πάρω αυτοκίνητο θα κάνω 20 λεπτά να πάω και άλλα 10 τουλάχιστον για το παρκάρισμα, και θα έχω και αρκετό περπάτημα μόλις κατέβω από το μετρό,γιατι να μην παιρνω το ποδήλατο στο μετρό;

Φαίνεται πάντως, παρόλο που ο κανονισμός λέει άλλα, ότι γενικά υπάρχει μια κάποια ανοχή στο θέμα ποδήλατο στο μετρό. Αλλιώς σίγουρα θα με είχαν σταματήσει.
Χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει ότι κάποια στιγμή δε θα με σταματήσουν. Τελικά, ας μας αφήσουν ελεύθερους να μπαίνουμε , να τελειώνει η υπόθεση. Αφού άτυπα γίνεται, γιατί δεν το επιτρέπουν γενικώς;

Πολλοί γάμοι τελευταία...

Επειδή είμαι "παθώς και μαθώς"^[1] , είπα να σας δώσω τα φώτα μου σαν άνθρωπος που είμαι 3 εβδομάδες παντρεμένος.

Βλέπω αυτή τη στιγμή την κορυφαία ταινία "Νύχτα γάμου" και άκουσα την εξής κορυφαία φράση:

"Όταν ένας άντρας παντρεύεται [...] σταματάει να ακούει τη μαμά του και ακούει τη γυναίκα του" (Πέπη -- Μάρθα Καραγιάννη).

Fatal Flaw #1 : ο άντρας πάντα πρέπει κάποιαν να ακούει.
Fatal Flaw #2 : ο άντρας δεν έχει καμία γνώμη.

Ένα έχω εγώ να πώ: ΌΤΑΝ ΜΠΑΙΝΕΙ Η ΚΟΥΛΟΥΡΑ, ΤΕΛΕΙΩΝΟΥΝ ΟΙ ΓΛΥΚΕΣ ΚΙ ΑΡΧΙΖΕΙ Η ΠΑΝΤΟΦΛΑ.

Άλλες εκπαιδευτικές ταινίες:
[1]"Η δε γυνή να φοβείται τον άνδρα"
[2]"Γάμος αλά ελληνικά"
[3]"Μια τρελή τρελή οικογένεια"

ΠΡΩΤΟΥ ΠΑΝΤΡΕΥΤΕΙΤΕ... ΔΕΙΤΕ ΤΙΣ ΟΛΕΣ!!! ΕΙΝΑΙ ΖΩΤΙΚΗΣ ΣΗΜΑΣΙΑΣ.

Υ.Γ.1: Πλάκα κάνω.


Υ.Γ.2: Αγνοήστε το Υ.Γ.1 - το έγραψα γιατί μέχρι εκεί μπορεί να διαβάζει και η γυναίκα μου, χεχεχεχε...

Οίκος ανοχής (ή αλλιώς...)

Μερικές σκέψεις, άσχετες μεταξύ τους και με το υπόλοιπο μπλογκ.
Γύρισα πριν 2 εβδομαδες. Κάθε μέρα συνειδητοποιώ ότι κάθε φορά που φεύγω εκτός χώρας μετά όταν γυρίσω, σιχτιρίζω συνέχεια. Μου φταίνε όλα. Προφανώς δεν έπρεπε να γυρίσω πίσω. Θα μου πει κάποιος, "ναι ρε συ, πήγες λίγες μέρες διακοπές σε άλλη χώρα και μας γύρισες κατευθείαν με αλλαγμένη λογική; κι εσύ ελληνάρας είσαι". Δίκιο έχουν, αλλα υπάρχει κάτι ακόμα: μείνανε μερικές καλές συνήθειες από την παραμονή μου έξω. Είδα και πως γίνονται μερικά πράγματα καλύτερα. Συνήθισα ο κόσμος να βοηθάει και να διευκολύνει όταν του ζητάς βοήθεια. Εδώ είναι απελπισία τα πράγματα. Με το που ήρθαμε και κάναμε μια διαδρομή για να φτάσουμε από το αεροδρόμιο στο σπίτι καταλάβαμε τη διαφορά. Μέχρι να φτάσουμε βρίζαμε τους πάντες. Και αναπολούσαμε τις ωραίες μέρες που περάσαμε μακριά απο εδώ.

Στο μεταξύ, λίγο πριν φύγω, γίνονταν κάτι μεγάλες απεργίες. Τώρα που έφτασα, πάλι γίνονταν κάτι μεγάλες απεργίες και για 2-3 μέρες τρέχανε πανικόβλητοι όλοι να πάρουνε καύσιμα. Και αυτά βέβαια, γιατι έχουμε ένα κράτος που δε φροντίζει να προλαβαίνει να κάνει αυτό που πρέπει, έτσι ώστε οι εργαζόμενοι να είναι ικανοποιημένοι και να μην τρέχουν στους δρόμους και στις Εθ. οδούς κάθε μέρα.

Το αποτέλεσμα και στις δυο περιπτώσεις ήταν το καλό μας κράτος δικαίου να αφήνει τον κόσμο να ταλαιπωρείται, έτσι ώστε να αντιδρά προς τους απεργούς. Όταν σκέφτομαι όλα αυτά λοιπόν, έρχεται στο μυαλό μου η λέξη "μπουρδέλο". Τέτοια αποδιοργάνωση δεν την έχω δει πουθενά σε όσες χώρες έχω πάει.

Τελικά εμάς τους Έλληνες δεν πρέπει να μας επιτρέπουν την έξοδο από τη χώρα.
Πικραινόμαστε εύκολα.