Φέτος λοιπον έχω την απίστευτη τύχη να βρίσκομαι 10' από το σχολείο που δουλεύω.
Το τίμημα είναι ότι πήγα σε δημοτικό σχολείο, όπου πρέπει να διδάξω με 4 παιδιά ανά υπολογιστή και χωρίς βιβλία ή αλλου είδους υλικό (αυτοσχεδιασμός δηλαδή).
Με κουράζει πια που όταν πάει να γίνει μια σωστή αλλαγή -π.χ. η υποχρεωτική πλέον εισαγωγή της πληροφορικής στο δημοτικό σχολείο- γίνεται πάντα υπό τις χειρότερες συνθήκες και τελικά αποτυγχάνει, γιατί δεν υποστηρίζεται σωστά. Αν υπήρχε η σωστή υλικοτεχνική υποδομή (1 υπολογιστής ανα 2 παιδιά έστω) και κάποιο διδακτικό πακέτο για να ξεκινήσει κάποιος χωρίς εμπειρία σε δημοτικό σχολείο να διδάσκει ή έστω να πάρει ιδέες, τα πράγματα θα ήταν σαφώς πολύ καλύτερα. Τελικά όπως στα πάντα, το ελληνικό κράτος μας αφήνει στην τύχη μας, να κάνουμε ότι εμείς κρίνουμε καλύτερο, και κυρίως, "χωρίς καμία δαπάνη για το δημόσιο", όπως είναι πάντα πρόθυμοι να υπογραμμίσουν στα έγγραφα που αφορούν τις προσωρινές τοποθετήσεις.
Αν ήμουν άλλος, πιθανώς να τα είχα γραμμένα όλα αυτά, και σιγά μη με ένοιαζε. Εύκολα λεφτά για ένα χρόνο και μετά βλέπουμε.
Έλα όμως που ο πατέρας και η μάνα μου με μάθανε να πηγαίνω πάντα by the book και να μην παρεκλίνω εκτός και αν είναι αδύνατον. Αποτέλεσμα: οι μόνοι που αγχωνόμαστε τελικά είμαστε κάποιοι λίγοι που έχουν απομείνει να έχουν παρόμοιους προβληματισμούς σαν και μένα στο ίδιο εργασιακό περιβάλλον.
Σας καλώ λοιπόν να αναφωνήσουμε: "Πρώτα ο Μαθητής"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου