Σήμερα είδα στην τηλεόραση τον Μύρωνα Στρατή να παίζει το τραγούδι " Θα Χαθώ " του Πέτρου Θεοτοκάτου. Το συγκεκριμένο τραγούδι εμένα δεν μου πολυαρέσει και προτείνω να το ακούσετε μόνο και μόνο για να καταλάβετε γιατί.
Θυμάμαι απλά ότι πριν πολλά χρονια, το 1998, γινόταν τρελή προώθηση στο δίσκο του Θεοτοκάτου, που φαντάζομαι ότι δεν είχε τα αναμενόμενα από την δισκογραφική του αποτελέσματα- δεν ήταν της "μόδας" τότε αυτό το στυλ.
Όμως από την άλλη, σκέφτηκα ότι τελικά, όλα στο εμπορικό κομμάτι της μουσικής είναι ζήτημα της κατάλληλης προώθησης στην κατάλληλη στιγμή.
Ο Θεοτοκάτος, πριν πολλά χρόνια όταν είχε κυκλοφορήσει το τραγούδι είχε μέτρια επιτυχία. Η αλήθεια είναι ότι ήταν μέτρια επιτυχία μετά από πολλή προώθηση σε ένα μέτριο δίσκο (sad but true). Απλά πιστεύω ότι βγήκε λάθος στιγμή: Τώρα έχουμε τους Onirama, τους Domenica, τον Μύρωνα Στρατή, τον Γιώργο Δημητριάδη (που παλιά είχε ένα συγκρότημα, τους Μικρούς Ήρωες-- χωρίς μεγάλη επιτυχία) και ένα σωρό άλλους που κάνουν παρόμοια μουσική με τον Θεοτοκάτο.
Και να 'μαστε λοιπόν, το 2009, που ένα μέτριο τραγούδι ενός τραγουδοποιού με μέτρια φωνή, που κατά τη γνώμη μου γράφει μουσική καλύτερα από ότι τραγουδάει, γίνεται τεράστια επιτυχία από έναν επίσης μέτριο τραγουδιστή.
Το τραγούδι το βάζω εδώ έτσι για να βλέπουμε τις τάσεις ανακύκλωσης που έχει η ελληνική (και όχι μόνο η ελληνική) ποπ, και κυρίως, για να μην νομίζουμε αυτοί που τα ακούνε ότι αυτά που κυκλοφορούν είναι καινούρια...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου