Άκουγα αυτές τις μέρες πάλι για την πάταξη της διαφθοράς και τα μαχαίρια που θα φτάσουν στο κόκκαλο και όλα αυτά, και όλη αυτή η φάση μου έφερε στο μυαλό την πρώτη φορά που θυμάμαι να είδα λάδωμα.
Ο πατέρας μου σε κάποια φάση είχε φέρει μαζί του, γυρνώντας από ένα ταξίδι με το καράβι στην Ιαπωνία, έγχρωμη τηλεόραση, βίντεο και ένα μίνι ηχοσύστημα (σε μια εποχή που αυτά εδώ ήταν δυσεύρετα).
Δεν είμαι τελειως σίγουρος για τις συνθήκες κάτω από τις οποίες συνέβη αλλά ήταν σίγουρα λάδωμα... έχω την εντύπωση ότι καθυστερούσαν επίτηδες να εκτελωνίσουν τις συσκευές, στο τελωνείο που ήταν τότε κοντά στο αεροδρόμιο, κάπου κοντά στη Βουλιαγμένης. Οπότε, το θεωρούσαν δεδομένο ότι ο άλλος θα πλήρωνε κανα ψιλό για να τις παρει λιγο γρηγορότερα.
Το ποσό για εκείνη την εποχή και επειδή ήμουν πιτσιρίκι μου είχε φανεί αρκετά μεγάλο (ήταν 10000 δραχμές). Αλλά αυτό που δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ είναι το ύφος του γλειώδη τύπου, καθώς άνοιγε το συρτάρι για να βάλει μέσα τα λεφτά ό πατέρας μου -- δήθεν ότι πέσανε. Υποθέτω ότι δεν θα το ξεχάσω γιατί μου φάνηκαν όλα τόσο ηλίθια και παιδαριώδη (ξέρεις, οι φάσεις που κανείς δε λέει κάτι ευθέως αλλά όλοι ξέρουν τι εννοεί).
Πόσα χρόνια έχουν περάσει από τότε; 20; 22;
Ε, ακόμα τα ίδια λέμε με τότε... πάταξη της λαδοκρατίας και κουραφέξαλα.
Αλλα είναι λογικό. Το λάδι είναι εθνικό μας προϊόν. Εξάγουμε κιόλας... και ειδικά στη Γερμανία πολύ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου