Lost Souls

Είναι καταπληκτικά μικρός ο κόσμος εδώ στην Αθήνα. Νομίζουμε - έχουμε δηλαδή την ψευδαίσθηση - ότι μπορούμε να βρούμε ένα μέρος στο οποίο δε θα γνωρίζουμε και δε θα μας γνωρίζει κανένας.
Που το πάω θα μου πει κάποιος; Και εξηγώ εδώ.
Όλοι οι άνθρωποι έχουν, συνειδητά ή ασυνείδητα, ένα συγκεκριμένο αριθμό γνωριμιών που μπορούν να "χειριστούν". Το ανθρώπινο μυαλό , δεν μπορεί να συγκρατήσει λεπτομέρειες για καινούρια άτομα που γνωρίζει, αν έχει υπερβεί αυτό τον αριθμό γνωριμιών (βλέπε βιβλίο "Τι μέλλει γενέσθαι" του Μιχάλη Δερτούζου σχετικά με αυτό) . Συγκεκριμένα εγώ, μόλις συνειδητοποίησα ότι έχω μια ας το πούμε "κατηγοριοποίηση" των γνωριμιών μου (όπως όλοι οι άνθρωποι, είτε το συνειδητοποιούμε είτε όχι). Υπάρχει μια κατηγορία γνωστών λοιπόν στους οποίους μου αρέσει να αναφέρομαι ως "Lost Souls". Είναι γνωστοί που τους έχω συναντήσει 1-2 φορές, κατά κανόνα τους έχω γνωρίσει μέσω άλλου και συνήθως μου παίρνει πάνω από 1-2 λεπτά για να θυμηθώ το όνομά τους. Έναν τέτοιο γνωστό συνάντησα και σήμερα, σε ένα μέρος που δεν περίμενα ποτέ να τον συναντήσω. Η αλήθεια είναι ότι χάρηκα που τον είδα, μετά απο τόσο καιρό, και ήταν ιδιαίτερα διασκεδαστική η συνάντηση, απο την άποψη ότι έχεις πολλά να πεις σε πολύ λίγο χρόνο. Τελικά καταλήξαμε να ανταλλάξουμε τηλέφωνα, και δώσαμε ραντεβού να συναντηθούμε και με έναν κοινό μας φίλο. "Και τι έγινε" θα πει κάποιος... δεν ξέρω "τι έγινε" πάντως το θέμα είναι πως στα πιο απίθανα μέρη συναντάς γνωστούς κάποιες φορές.