Ocupa y Resiste -- Κιθαρίστας ή Ντράμερ;

2 εβδομάδες κλειστό το σχολείο... θα πάμε για μήνα; Ουδείς γνωρίζει εκτός των καταληψιών. Δεν είχα πρόβλημα ποτέ με καταλήψεις, αν είχαν ουσιαστικό λόγο να γίνουν. Όταν όμως 5 άτομα με το έτσι θέλω κλείνουν το σχολείο και έπειτα στήνουν μια νοθευμένη ψηφοφορία-παρωδία ώστε να γίνει το δικό τους, κι έπειτα παρ' όλο που το μισό 15μελές και οι περισσότεροι από τους μαθητές του σχολείου φωνάζουν για λήξη της κατάληψης, αυτοί συνεχίζουν, αυτό είναι πρόβλημα.

Αυτή η απαράδεκτη κατάσταση αντικατοπτρίζει με ακρίβεια το καθεστώς που επικρατεί στην κοινωνία που ζούμε εδώ: όποιος θέλει , κάνει ό,τι του καπνίζει, είτε είναι παράνομο είτε όχι, είτε έχει ουσία αυτό που κάνει είτε όχι, χωρίς συνέπειες.

Προφανώς είναι τόσο δυσάρεστο για τους μαθητές να κάνουν μάθημα ώστε προτιμούν να είναι κλειστό το σχολείο - εξ'ου και η απάθεια των περισσότερων μπροστά στην κατάληψη: η κουλτούρα μας μάς μαθαίνει από παιδιά να πιστεύουμε ότι η δουλειά και η προσπάθεια είναι για τα κορόιδα, άρα όσο λιγότερη δουλειά τόσο καλύτερα για εμάς. Από την άλλη το εκπαιδευτικό σύστημά μας είναι τέτοιο που τελικά βγαίνοντας δεν αποκτάς κάποιου είδους παιδεία. Στα περισσότερα μαθήματα είναι τόσο μεγάλη η θεματολογία που τελικά δεν εμβαθύνεις σε κανένα ζήτημα και ενώ μαθαίνεις πράγματα που δεν υπάρχει κανένας λόγος να μάθεις. Τελικά τα ξεχνάς όλα μαζί με το που τελειώνεις το σχολείο. Άλλοι μαθητές αυτό το πρόβλημα το λύνουν από την αρχή - απλώς αρνούνται να διαβάσουν αυτά τα πράγματα. Επίσης, σε αυτά έρχεται να προστεθεί και η απίστευτη κατάσταση στα περισσότερα κτίρια σχολείων , που η συντήρησή τους βασίζεται κυρίως στην καλή διάθεση των διευθυντών.
Προφανώς σε αυτή την κατάσταση ούτε εμείς είμαστε άμοιροι ευθυνών, αφού κατά κύριο λόγο εμείς εκφράζουμε αυτό το σύστημα και εφαρμόζουμε τους κανόνες του.

Άρα λοιπόν είναι φυσικό επακόλουθο τα παιδιά να διακόψουν τη λειτουργία ενός σχολείου που τους φαίνεται χάλια από όλες τις απόψεις. Αυτό όμως που με ανησυχεί δεν είναι αυτό που κάνουν τα παιδιά, όσο το τι κάνουν οι γονείς τους, που οι περισσότεροι είναι από απαθείς ώς εχθρικοί προς το σχολείο - με μερικές λίγες εξαιρέσεις.

Τελικά η λύση σε αυτό το πρόβλημα πιστεύω πως είναι η ριζική αλλαγή του συστήματος, προς ένα σύστημα που θα έχει ανθρώπινες συνθήκες στο σχολείο, να προσφέρει καθοδήγηση και γνώση στους μαθητές και όχι μεθοδολογίες σε κουτάκια να τις μάθουν, που στο τέλος του σχολείου ο μαθητής να ξέρει τι θέλει να κάνει στη ζωή του - όχι σώνει και καλά να πάει στο πανεπιστήμιο. Αλλά τι να λέμε τώρα... αυτά είναι για σοβαρές χώρες όχι για εδώ...