Θυμάμαι (με νοσταλγία) μια εποχή που βγαίναμε έξω κάθε 14 Φεβρουαρίου και διασκεδάζαμε με την παράνοια που επικρατούσε στους δρόμους, στις καφετέριες στα εστιατόρια και στα μπαρ.
Γιατί πραγμάτικά ήταν διασκεδαστικό... Φαίνεται ότι κάπου η γιορτή των ερωτευμένων μπερδεύτηκε με το καρναβάλι.
Παντού απαραιτήτως κόκκινες καρδιές, κόκκινες κορδέλες, κόκκινα μπαλόνια, κόκκινα λουλούδια, κόκκινα εσώρουχα (γιατί όχι; μερικές φορές και να μην ήθελες να δεις , έβλεπες). Και "λόγω της ημέρας", "τα λόγια του παπά" ήταν ότι "ρε παιδιά, δε γιορτάζουμε του Αγ. Βαλεντίνου, γιατί έχουμε τον 'Αγιο Πως-τον-λενε-δε-θυμαμαι που ειναι ο προστάτης των ερωτευμένων" . Δεν θα πέσω στην παγίδα την λαϊκίστικη βέβαια, ότι "οι ζαχαροπλάστες και οι ανθοπώλες εφηύραν αυτή τη γιορτή για να κονομάνε"... δεν φταίνε αυτοί που έτσι μας έχουν διαπαιδαγωγήσει: δηλαδή τις γυναίκες να περιμένουν κάτι και τους άντρες να σκέφτονται ότι πρέπει να κάνουν κάτι.
Άκουγα μια εκπομπή στο ραδιόφωνο το απόγευμα και σκέφτηκα... δηλαδή τώρα ας πούμε στην Κένυα, σκέφτονται πως θα περάσουν το βράδυ του Αγ. Βαλεντίνου με τον/την αγαπημένο/η τους; Ή π.χ. στη Σρι Λάνκα σχεδιάζουν το ρομαντικό δείπνο όλοι με τον/την αγαπημένο/η τους; Πόσοι και πόσοι δεν έχουν χωρίσει τέτοια μέρα; και πόσοι και πόσοι δεν εκνευρίζονται με όλο αυτό τον πανικό.... Τελικά κατέληξα στο συμπέρασμα: σίγουρα προσφέρεται η σημερινή μέρα αν θες να την "καταφέρεις τη μικρούλα" και είσαι πολύ ντροπαλός (βλ. μαμούχαλος).
Ε, για μας τους χεβυμεταλάδες αυτά ήταν πάντα φλώρικα πράματα. Έλεγες στην άλλη (αν τη ρώταγες δηλαδή) "Μωρή καριόλα, θες να κάνουμε κατάσταση;" και αυτή σου έλεγε "Nothing else matters, ρε συ" ή αν σε απέρριπτε "Τι λέ ρε αχρηστε,no fucking way ".
Για μένα πάντως η καλύτερη ημέρα του Αγ. Βαλεντίνου ήταν πριν μερικά χρόνια που συνέπεσε με την Τσικνοπέμπτη...!!!! Εκεί είχε απενοχοποιηθεί και το τζατζίκι: "ναι αγάπη μου, μιαμ μιαμ, έρχομαι, μιαμ στο δρόμο είμαι, φάγαμε με τα παιδιά κατι κοψίδια άλλο πράγμα ... μπεεεερρρρπ... μπαρδόν..."
