Ευκολία και ταχύτητα εγκατάστασης,εεεε; Νά!

Λοιπόν η ιστορία ξεκίνησε ως εξής: Ένα laptop που έχει η μάνα μου για να μπαίνει απλώς στο
internet και να στέλνει κανένα e-mail ήθελε επαναφορά στην εργοστασιακή εγκατάσταση. Σιγά το πράγμα ε;

Ναι , όντως, φαινεται εύκολο. Να λέω και του στραβού το δίκιο, στα Windows 8 το έχουν κάνει αρκετά πιο εύκολο από ότι ήταν παλιότερα στα 7 ή στα XP.

(TI; ΠΟΙΟΣ ΕΙΠΕ VISTA; ΣΤΟ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ!)



Έτσι λοιπόν σκέφτηκα, ότι πρέπει να γίνει "καθαρή" εγκατάσταση Windows 8, μετά να το αναβαθμίσω σε 8.1 και τέλος να το αναβαθμίσω σε 10 (αν σηκώνει το μηχάνημα - που τελικά δε σηκώνει).

Ε, ρε παιδιά, έχουν περάσει δύο 36ώρες από την ώρα που ξεκίνησα και αυτή τη στιγμή ακόμα δεν έχει τελειώσει (εντάξει, κοιμήθηκα, έφαγα, έκανα μπάνιο και πήγα και την κόρη στο ζωολογικό κήπο στο μεταξύ - μην τρελαίνεστε).

Η καθυστέρηση είναι στις ενημερώσεις. Τις γκοντ-νταμν, φάκινγκ, σονοβαμπίτς ενημερώσεις. Που 48 να είναι οι ώρες αυτουνού που σκέφτηκε ότι τα Windows 8 ήταν έτοιμα να κυκλοφορήσουν το 2012. Αν τα είχαν αφήσει για το 2013, θα γλιτώναμε τουλάχιστον από το Service Pack 1(που δε λέγεται πια Service Pack αλλά έκδοση "τουτούνι.1". Ας τα πάρουμε όμως με τη σειρά και αναλυτικά...

ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ "ΚΑΘΑΡΗΣ" ΕΓΚΑΤΑΣΤΑΣΗΣ

1. Αντιγραφή αρχείων χρήστη σε εξωτερικό drive (3 ώρες περίπου - δεν είχε πολλά)
2. Εγκατάσταση από τα αρχεία της εργοστασιακής εγκατάστασης και αρχικές ρυθμίσεις (45 λεπτά)
3. Ενημέρωση από το Windows update γύρος #1 (30 λεπτά)
4. Ενημέρωση από το Windows update γύρος #2 (14 ώρες - όχι δεν κάνω πλάκα, ήτανε 1.5Gbytes updates)
5. Ενημέρωση εφαρμογών από το Windows Store (30 λεπτά - OK ας πούμε ότι αυτό ήταν περιττό).
6. Εγκατάσταση της έκδοσης 8.1 (4 ώρες - απαραίτητο γιατί η έκδοση 8 είναι για τα μπάζα , το ίδιο και η 8.1 αλλά λιγότερο μπάζα)
7. Εγκατάσταση Language Pack για τα ελληνικά και ρυθμίσεις γλώσσας (2 ώρες - ναι γιατί βλέπεις είχαμε πάρει μηχάνημα που δεν ήταν για την ελληνική αγορά τρομάρα μας)

Επειδή ακόμα δεν έχω τελειώσει, δεν βάζω μέσα καθόλου την εγκατάσταση εφαρμογών και την επαναφορά των αρχείων από το backup. Υπολογίστε όμως κανένα 5ωρο επιπλέον και είστε μέσα. Λογικά θα έχει και 3ο γύρο ενημερώσεων.

Ακαλόεεεεεε;

Με ποιον μοιάζει ο Βαγγέλας!

5 λόγοι γιατί οι "κακοί" στο Karate Kid 4 είναι σαν Χρυσαυγίτες

Για όσους δεν ξέρουν, το Καράτε Κιντ 4 είναι η χειρότερη ταινία Καράτε Κιντ όλων των εποχών. Παρόλα αυτά , πολύ καλές θεωρήθηκαν  -δεδομένων των αναλογιών- η ερμηνεία του Νοριγιούκι "Πατ" Μορίτα και της Χίλαρυ Σουάνκ βεβαίως βεβαίως. Ειδικά η Χίλαρυ Σουάνκ -θυμίζω ότι πήρε όσκαρ A' γυναικείου ρόλου μεταγενέστερα για το ρόλο της στο Million Dollar Baby - σε αυτή την ταινία πήρε τον πρώτο της πρωταγωνιστικό ρόλο και έκτοτε η καριέρα της πήρε τα πάνω της. Βλέποντας την ταινία "The Next Karate Kid" πρόσφατα, χαζεύοντας στην τηλεόραση, είδα μερικά πράγματα με άλλο μάτι.


Γιατί μοιάζουν οι κακοί του Καράτε Κιντ 4 με τα Χρυσά Αυγά


5. Δέχονται εντολές από έναν μεσήλικα μπράβο, που καταλάθος έγινε σεκιουριτάς σε σχολείο (!!!). Δεν περνάνε αυτά που λέει από καμία κριτική σκέψη. Επίσης , εκπαιδεύονται σαν παραστρατιωτική οργάνωση και έχουν και την κατάλληλη εμφάνιση, παρόλο που πρόκειται για την ομάδα security ενός σχολείου. Στην παρακάτω σκηνή, βλέπετε τι παθαίνει όποιος φέρνει αντίρρηση στα λεγόμενα του Αρχηγού.



4. Τα βάζουν πάντα με πιο αδύναμους και μόνο όταν υπερέχουν αριθμητικά.
Μια ομάδα πέντε ατόμων, τα βάζει με ένα (1) 15χρονο κορίτσι. Αργότερα, η ίδια ομάδα πέντε ατόμων, τα βάζει με έναν νεαρό 17 χρονών.



3. Βανδαλίζουν την περιουσία που υποτίθεται ότι προστατεύουν. Επίσης, κανείς δε φαίνεται να τους τιμωρεί για αυτή τη συμπεριφορά.



  2. Προβαίνουν σε απρόκλητους τραμπουκισμούς και δολοφονικές επιθέσεις με (αυτοσχέδια ή μη) όπλα.
Ο ένας εκ των "κακών", ο Νεντ, ενώ δεν έχει κανένα ερωτικό ενδιαφέρον για την κοπέλα , κάποιο ζόρι τραβάει με τον "Έρικ", που είναι το love interest της Τζούλι (Hilary Swank). Χωρίς να τον προκαλέσουν με οποιοδήποτε τρόπο, σπάει τα παράθυρα του αυτοκινήτου του Έρικ με ρόπαλο ενώ η Τζούλι με τον Έρικ βρίσκονται μέσα (στο προηγούμενο βίντεο, δείτε μετά το το 13:13). Η σκηνή βέβαια ίσως υποννοεί και κάποια λανθάνουσα σεξουαλική έλξη που αισθάνεται από μέρους του ο Νεντ για τον Έρικ; Δύσκολο να πει κανείς.

1. Όταν δουν τα σκούρα, λακίζουν.
Στη σκηνή που η Τζούλι πλακώνει στις γρήγορες τον έναν από αυτούς, οι υπόλοιποι δεν τολμούν να πλησιάσουν. [ΠΩΩΩΣ; ΤΙΣ ΕΦΑΓΕ ΑΠΟ ΚΟΡΙΤΣΙΙΙΙ];

Με λένε Παντελή, είμαι λαστιχάς και είμαι μεγάλος μάγκας

Δεν ξέρω γιατί αλλά με ενόχλησε που θεωρήθηκε αστείο το ραβασάκι του Παντελή του Λαστιχά (που έχει γίνει meme στο ελληνόφωνο κομμάτι του internet, βλ. πιο κάτω).
Αυτά που γράφω παρακάτω, στην αρχή τα έκανα σχόλιο σε μια δημοσίευση της εικόνας στο facebook, όμως μετά άλλαξα γνώμη και τα έκανα blog post.

Σκέφτηκα καλύτερα λοιπόν και αφού αποφάσισα ότι είμαι στριμμένος που με ενοχλεί κάτι που οι άλλοι το βρίσκουν αστείο, βρήκα ότι με ενοχλεί για κάποιους βασικούς λόγους:

1. Ο άνθρωπος γράφει αυτό που νιώθει χωρίς να τον ενδιαφέρουν οι συνέπειες. Εντάξει, ομολογουμένως τα περί υγιούς επιχείρησης είναι κάπως τραβηγμένα και ίσως λίγο αστεία.
2. Δεν έχει γράψει κάτι άσχημο. Αυτός είναι ο τρόπος του να πλησιάσει μια γυναίκα. Καλύτερο είναι δηλαδή το "Τι είσαι εσύ μανάρα μου" για να μην αναφέρω και πιο χοντρά που λέγονται;
3. Αυτός που αρχικά δημοσίευσε την εικόνα (και το βλέπω πολύ καιρό στο Internet) δεν έκανε τον κόπο να καλύψει το κινητό του πάνω στην εικόνα, ώστε οι διάφοροι καλοθελητές να μην τον τρελάνουν στα τηλέφωνα - στην καλύτερη. Και είμαι σίγουρος ότι πολλοί που θεωρούν τον εαυτό τους "έξυπνο" και ανώτερο από τον Παντελή θα τον πήραν τηλέφωνο για να του κάνουν πλάκα. Νομίζω, νομίζω λέω, πως ο αριθμός τηλεφώνου είναι προσωπικό δεδομένο ακόμα...
4. Το βασικότερο: από πότε κοροϊδεύουμε τους ανθρώπους για το μορφωτικό τους επίπεδο ή το επίπεδο ευφυίας τους; Ή το επάγγελμά τους; ή το γραφικό τους χαρακτήρα;

Αυτά όμως είναι ψιλά γράμματα για εμάς εδώ στο Ελλάντα. "Σιγά", θα μου πει κάποιος, "αυτό είναι το πρόβλημά σου; Εδώ βγάλαμε Χρυσά Αυγά στη Βουλή και θα βγάλουμε μάλλον και στην ευρωβουλή καθώς φαίνεται..."

Περί Ανατροφής των Παίδων, Οικογενειακή Yπερηφάνεια και BBQ

Λοιπόν τελικά νομίζω ότι θα αρχίσω να το καθιερώνω : ψήσιμο τις Κυριακές, ακόμα και το χειμώνα. Μπορεί να γίνεσαι χάλια και να τσούζουν τα μάτια από τον καπνό, να τρως το κρύο έξω (αν και σήμερα δεν είχε), να καις τα χέρια σου προσπαθώντας να γυρίσεις τα ψητά, αλλά σε αποζημιώνει το φαγητό  και αν έχεις και καλή παρέα ακόμα περισσότερο.  Ομολογώ λοιπόν, ναι...! Εγώ είμαι αυτός που εκπέμπω τα μικροσωματίδια στον Αθηναϊκό αέρα.

Κατά τα άλλα, κάθε Κυριακή βράδυ αρχίζω να παθαίνω ό,τι και οι μαθητές μου (σκέφτομαι την Δευτέρα και δε θέλω να πάω σχολείο ). Και μετά σκέφτομαι... "σύνελθε, γιατί έχεις ακόμα 30 χρόνια δουλειάς μπροστά σου, και αν αποκτήσεις Κυριακάτικο σύνδρομο, δεν θα τη βγάζεις καθαρή μέχρι το τέλος της σχολικής χρονιάς". Θα πει κάποιος , "σιγά ρε μεγάλε που παραπονιέσαι κι εσύ για τη δουλειά". Αλλά εγώ το παίζω ανώτερος άνθρωπος και θα αντιπαρέλθω το σχόλιο.

Τις καθημερινές τουλάχιστον μας έφυγε λίγο άγχος από πλευράς κόρης, γιατί η Υπέροχη Κόρη (που έτσι θα αποκαλείται από τούδε και στο εξής σε αυτό το blog, κατά τη συνήθειά μου να μην αναφέρω και πολλά ονόματα) ξεκινάει παιδικό σταθμό. Προς το παρόν έχει πάει 2 φορές μόνο για λίγες μόνο ώρες και φαίνεται να της αρέσει, κάτι που δε με εκπλήσσει. Είναι πάντως καινούρια η αίσθηση του να φροντίζει κάποιος άλλος το παιδί σου εκτός από εσένα και τους παππούδες - εννοείται πως αυτό είναι απολύτως θετικό, γιατί όσο και αν οι παππούδες προσπαθούν, δεν μπορούν να κάνουν τη δουλειά που κάνει ένας συνειδητοποιημένος γονιός ή ένας ειδικευμένος άνθρωπος όπως είναι οι παιδαγωγοί. Είχα, στον παιδικό σταθμό όταν πήγα, και τα καλά σχόλια από τη δασκάλα της Υπέροχης Κόρης - που την αποκάλεσε ακριβώς έτσι, "υπέροχη", ότι μοιράζεται τα πράγματα και είναι πολύ κοινωνική... Σα γύφτικο σκεπάρνι καμαρώνω ο Επίμονος Πατέρας.

Στις προάλλες όταν ήταν η Υπέροχη Κόρη άρρωστη και δεχτήκαμε επίσκεψη του (φίλου ευτυχώς) παιδιάτρου, ενώ εκείνος είχε συνηθίσει μια εικόνα της να κλαίει συνεχώς κατά τις τακτικές επισκέψεις στο ιατρείο του, ξαφνιάστηκε όταν εκείνη χωρίς να διαμαρτυρηθεί καθόλου έκανε ακριβώς ό,τι χρειαζόταν. Εγώ το απέδωσα απλά στο ότι έχει μεγαλώσει (2 μήνες) από την τελευταία επίσκεψη, στο ότι ήταν σπίτι της και στο ότι απλά συνηθίζει. Φεύγοντας μας λέει "Τι της κάνατε; θέλω τη συμβουλή σας για την ανατροφή των παιδιών". Υπερβολικό το σχόλιο μου φάνηκε, βέβαια, αλλά φουσκώσαμε από υπερηφάνεια η Καλή Σύζυγος και ο υποφαινόμενος... 

Σκεφτόμουν επίσης μετά πόσο μακρινά φαίνονται εκείνα τα ξενύχτια, οι κολικοί με το κλάμα τα βράδια, οι πρώτες της λέξεις, τα πρώτα της βήματα. Πόσο δρόμο έχουμε διανύσει, εντυπωσιάζομαι συνεχώς με το πόσο καλά συνεννοούμαστε - που είναι εκείνες οι μέρες που την έπιανε τσαντίλα που δεν καταλαβαίναμε τη ήθελε! Και πόσο περίεργο είναι που οι άλλοι δεν καταλαβαίνουν ότι η Υπέροχη Κόρη δεν είναι απλώς ότι είχε καλόβολο χαρακτήρα και τα κάνει όλα χωρίς αντίρρηση, όπως θεωρούν δεδομένο. Δεκτόν, ότι αυτό ως ένα βαθμό ισχύει. Αλλά δεν είναι αμελητέα η προσπάθεια της Υπέροχης Κόρης, της Καλής Συζύγου, η δική μου επίσης, καθώς και της Άξιας Γιαγιάς, ώστε να φτάσουμε σε αυτά τα επίπεδα.  Να μη χρειάζεται σχεδόν να κάνουμε μάχες για το φαγητό, τον ύπνο, το αν θα ντυθεί και με τι ρούχα, το πως φέρεται μέσα και έξω από το σπίτι, να μην αγχωνόμαστε για το αν θα τα πάει καλά με άλλα παιδιά, αν θα κάνει κάτι που θα θέσει τον εαυτό της σε κίνδυνο. Σε όλη αυτή την προσπάθεια είχαμε πάντα στο μυαλό μας ένα στόχο: 

. 

Να μπορούμε να περνάμε πάνω από όλα ωραία με την Υπέροχη Κόρη. 

Τα βασικά δηλαδή.